و چون به انسان رنجی رسد پروردگارش را -انابت کنانمیخواند، سپس چون نعمتی از سوی خویش به او ارزانی دارد، فراموش میکند که پیشتر چه دعایی به درگاه او داشت، و برای خداوند همتایانی قائل میشود که [دیگران را هم] از راه او گمراه سازد، بگو با کفر خویش اندکی [از زندگانی] بهرهمند شو که [سرانجام] تو از دوزخیانی