7وَإِذا تُتلىٰ عَلَيهِ آياتُنا وَلّىٰ مُستَكبِرًا كَأَن لَم يَسمَعها كَأَنَّ في أُذُنَيهِ وَقرًا ۖ فَبَشِّرهُ بِعَذابٍ أَليمٍصادقی تهرانیو هنگامی که آیات ما بر او خوانده شود، با نخوت روی برمیگرداند، چونان که آنها را نشنیده، (یا) گویی در (هر) دو گوشش سنگینیای است؛ پس او را به عذابی پردرد نوید ده.