إِنَّ في خَلقِ السَّماواتِ وَالأَرضِ وَاختِلافِ اللَّيلِ وَالنَّهارِ وَالفُلكِ الَّتي تَجري فِي البَحرِ بِما يَنفَعُ النّاسَ وَما أَنزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّماءِ مِن ماءٍ فَأَحيا بِهِ الأَرضَ بَعدَ مَوتِها وَبَثَّ فيها مِن كُلِّ دابَّةٍ وَتَصريفِ الرِّياحِ وَالسَّحابِ المُسَخَّرِ بَينَ السَّماءِ وَالأَرضِ لَآياتٍ لِقَومٍ يَعقِلونَ
مجتبوی
همانا در آفرينش آسمانها و زمين، و آمد و شد شب و روز، و كشتىها كه در دريا به سود مردم روان مىشوند، و آبى كه خدا از آسمان فرو فرستاد و با آن زمين را پس از مُردگىاش زنده كرد و از هر جنبندهاى در آن پراكند، و گرداندن بادها و ابر رامشده ميان آسمان و زمين، نشانههايى است براى مردمى كه خِرد را به كار برند.